Toen Graaf Paul Buysse (1945-2023) in 2007 besloot terug te treden als vicevoorzitter van RACB, leek het ogenblik rijp om Paul Kumpen die post aan te bieden en hem in het Directoire van RACB Sport als covoorzitter te vervangen door Roland Bruynseraede.
Het moet ergens eind 2003 geweest zijn dat ik in gesprek geraakte met Graaf Paul Buysse. Ter voorbereiding van de Awards was er een beheerraad van RACB en passeerde Buysse in de kantoren aan de Trierstraat, waar ik opnieuw was neergestreken (zie ook Aan de andere kant/Tweede zit) na vier jaar afwezigheid. Ik kreeg aldus de gelegenheid hem op passende wijze te bedanken, want het was dankzij zijn initiatief dat er in 1978 een Vlaams autotijdschrift het levenslicht zag, waardoor ik niet veel later daar kon beginnen timmeren aan mijn carrière als autosportjournalist! Paul Buysse, in die periode PR Officer bij Ford Motor Company – en aldus betrokken bij het doen en laten van toenmalig Ford-kopman Gilbert Staepelaere – en nadien directeur bij British Leyland, vond immers de tijd rijp om een écht Vlaams autoblad op de markt te brengen. Via zijn breed netwerk slaagde hij erin om Uitgeverij Keesing, gespecialiseerd in kruiswoordraadsels, mee in het bad te trekken en zo een écht Vlaams autoblad op de Belgische markt te gooien: Keesings Auto Magazine (zie ook Van onze verslaggever/Van Keesing tot Speed Magazine).
Wanneer in autosportkringen de naam van Kumpen valt, denkt men makshalve aan Sophie, de mama van drievoudig F1-wereldkampioen Max Verstappen. Dichter bij ons zijn er natuurlijk de successen van PK Carsport, en de initialen PK verwijzen naar Paul Kumpen, oom van Sophie, en stichter van het team dat nu in handen is van diens zoon Anthony!
Hoewel Peka Racing pas eind de jaren tachtig als team aantrad in rallycross, was Paul Kumpen al veel eerder bezig met het ondersteunen van rijders. De meest in het oog springende naam in dat lijstje is ontegensprekelijk Albert Vanierschot. Kumpen had eerder in Formule Vee studiegenoot Luc Boelen geholpen en hij leerde daar Serge ‘Power’ Beankens kennen. Serge werkte nadien voor Transeurope van Vic Heylen – de man van de Manta TE – en had zich voor Kumpen al eens ontfermd over de bouw van een motor. Na een passage bij Schnitzer ging Serge in Luik voor vader Peltier sleutelen en toen zij een akkoord maakten met Bernard Carlier voor het runnen van de ex-Peltier BMW bleken de rekeningen niet meer te kloppen.
Kumpen sprong zijn vriend ter hulp en stelde Albert Vanierschot, toen de rijzende ster in de Belgische circuitracerij, voor als rijder. Zodoende zat Vanierschot in ’77 vaak in de groep 2 BMW 3.0 CSL waarop zeer Limburgs getinte sponsors te zien waren zoals Banden de Condé of Dermalex. Ook in de Power-BMW 530 IUS, net zoals de Juma BMW in ’77 in de kleuren van Kinley, was er zo plaats voor Albert Vanierschot. Idem in ’78 in de clan van Serge Power (BMW Kinley), ’79 (Capri Lotto), ’80 (Capri Bastos) en ’81 (Capri Roneo Alcatel)!
In die periode geraakte Vanierschot (en onrechtstreeks ook Kumpen) wel eens betrokken in niet zo aangename na-koersfeiten – met een verwijzing van Vanierschot naar de sportrechtbank van RACB – en dat leidde ertoe dat Kumpen de circuitracerij verruilde voor het Belgische rallycross. Als rijder, als teambaas van het prille Peka Racing en, niet op zijn minst, drijvende kracht achter een waarachtige professionalisering van het circuit van Maasmechelen.
Het was tijdens een opendeurdag op het Duivelsberg-circuit dat Kumpen voor de eerste keer achter het stuur kroop en de smaak te pakken kreeg om zelf te gaan racen. Helaas. Er volgden, opnieuw, akkefietjes met officials – in een eerder interview klonk het dat ‘races dienen gewonnen te worden op het circuit én niet achter de groene tafel’ – en als co van de betreurde Jean-Pierre Mondron deelde hij daarop tijdens de Race Promotion Night diens Porsche 944 en volgde dra de eerste door Peka Racing gebouwde Porsche voor deelname aan de Carglass Cup, nu Belcar.
Ook Philip Verellen kwam in de Porsche Cup uit voor Peka en naar voorbeeld van het prille debuut in Formule Vee waagde Peka zich aan een overstap naar Opel Lotus (met JF Hemroulle) en Formule Renault (met Oscar Middeldorp). In ’95 won Kumpen, samen met ‘Berre’ Vanierschot en Georges Cremer de 24 Uren van Zolder, die dan enkel meetelde voor het VAS-kampioenschap, en niet veel later debuteerde Peka Racing met een pak Belgische rijders in de 24 Uren van Daytona! Er volgde nog een associatie met het team GL van Ghislain Lenaers, voluit GLPK Racing, en nadien werd er samengewerkt met het Nederlandse Carsport. Onder die vlag wonnen Kumpen-Mollekens-Hezemans-Menten in 2009 in FIA GT de 24 Uren van Spa.
Ook broer Robert had een hart voor de mechanische sporten. De in 2020 té vroeg overleden vader van Sophie was op zijn beurt meer dan betrokken partij in Genk Karting.
We zouden bij het opsommen van de autosportbezigheden warempel nog vergeten dat Paul Kumpen in de eerste plaats algemeen directeur was van de Kumpen Groep, als fanatiek fietser Ridley mee gestalte gaf en tevens één van de grondleggers is van Voka, de Vlaamse werkgeversorganisatie. En, qua organiseren zeer nauw betrokken bij RACB. Hij was daar van 2000 tot 2007 covoorzitter van RACB Sport!
Eigenlijk mag ik hier schrijven dat ik onrechtstreeks aan de basis lag van zijn aanstelling als covoorzitter van (toen nog) de Nationale Sportcommissie, nu RACB Sport (zie ook Aan de andere kant/Stroper wordt boswachter). Na twee jaar geprobeerd te hebben om de toenmalige NSK te hervormen, hield ik het, eind ’99, voor bekeken en stapte over naar Kronos Racing om er de nieuwe Mazda MX5 Trophy te organiseren. Luc Vermeulen, toen voorzitter van “la Commission Sportive” voelde zich verantwoordelijk voor het mislopen van mijn missie en stelde zijn ambt ter beschikking. Binnen het Directoire hadden de regio’s (nog) veel te zeggen en omdat VAS/ASAF aanvoelden dat deze crisis dreigde uit te deinen, volgde een nogal heftig gezamenlijk persbericht, waarin zij RACB de wacht aanzegden. Charles de Fierlant, voorzitter van RACB, vreesde op zijn beurt dat VAS/ASAF de eerder door hem ingestelde federalisering van de Belgische autosport dreigde te laten ontsporen.
Op zijn advies werden vanuit de beheerraad van RACB twee leden aangesteld als ‘mediateurs’, aan Franstalige kant was dat Yves Bacquelaine en Paul Kumpen voor de Nederlandstaligen. Zij kregen als opdracht het door VAS en ASAF gegooide bommetje te ontmijnen en niet veel later werden zij benoemd tot voorzitters van de Nationale Sportcommissie, ter vervanging van Luc Vermeulen. Het duo Bacquelaine-Kumpen leidde vanaf dan het Directoire, waar VAS en ASAF telkens met twee leden zetelden, en het Nationaal Uitvoerend Bureau (wat later omgevormd zou worden tot de consultatieve Council).
Ontmijnen, dat deed Paul Kumpen heel veel tijdens het maandelijkse Directoire van (ondertussen) RACB Sport. En als het daar over Belcar ging, waarin hij als lid van beheerraad Circuit Zolder én eigenaar van PK Racing meer dan betrokken partij speelde, verliet hij telkens prompt even de vergaderzaal voor een wandeling of het plegen van enkele telefoontjes. Paul was een man van het terrein, hij wist als ex-teambaas, ex-rijder maar al te goed waar vaak het schoentje wrong.
Het is geen unicum in de geschiedenis van de Belgische autosportfederatie dat een ex-rijder (mee) aan het roer zit. De betreurde John J. Goossens, in 2001 bij RACB binnengehaald door zijn goede vriend Hughes de Fierlant, was een begenadigde rijder, nam meerdere keren deel aan de Marathon van de Weg en maakte in ’69 zelfs deel uit van de Opel-ploeg die in de 24 Uren van Spa de Beker van de Koning won! Goossens kende ook iets van sponsoring – remember de McLaren Texaco-Marlboro of later Belgacom in rally en 24 Uren – en was aldus de geknipte man om ‘den RACB’ daadwerkelijk te professionaliseren…